Czy budowa przyłączy wodociągowych oraz elektrycznych podnosi wartość inwestycji?

Budowa przyłączy elektrycznych oraz wodociągowych

Budowa przyłącza, zazwyczaj zwiększa wartość budynku, czasem jednak ten wydatek może być pośrednim kosztem uzyskania przychodu lub kosztem wytworzenia odrębnego środka trwałego. Z zasady przyłącza wodociągowe możemy podzielić na dwa rodzaje:

• od strony sieci,
• od strony punktu poboru.

Przyłącza wodociągowe nie spełnią przesłanki kompletności, nawet jeśli to odbiorca jest właścicielem przyłącza. Ten element stanowi techniczną część sieci wodociągowej, nieważne jest dla nas to, kto jest właścicielem omawianego przedmiotu. Nie ma podstaw, aby traktować je w ten sposób, gdyż przyłącze musi być z jednej strony podłączone do budynku, a z drugiej strony do sieci wodociągowej. Tak więc, koszty takiego przyłącza należy traktować, jak koszty o charakterze pośrednim dla dostawcy mediów, a budowla zostaje w ten sposób ulepszona. Stanowi to jej rozbudowę, a więc zwiększenie jej potencjalnej wartości. W przypadku nowego budynku oczywistym jest więc, że będzie się zwiększać jego wartość. Natomiast, gdy przyłącze służy więcej niż jednemu budynkowi, to należy je rozliczyć jako odrębny środek trwały. 

Interpretacja indywidualna z 31 marca 2014 r., sygn. ILPB1/415-37/14-2/AA - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Spółka, kupując działkę budowlaną, przeprowadziła inwestycję w formie budowy zakładu produkcyjnego, do którego wykonano przyłącza elektryczne. Firma poniosła koszty związane np. z dokumentacją projektową, która dotyczyła zasilenia hali. Powstało pytanie, czy koszty zakwalifikowane do inwestycji stanowią koszt uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia.

Przede wszystkim musimy określić, co jest kosztem uzyskania przychodów w zgodzie z normami prawnymi. Z oceny związku przyczynowo-skutkowego powinno wynikać, iż poniesione wydatki były związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wydatek powinien w sposób obiektywny przyczynić się do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, aby wydatek został uznany za koszt uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Uregulowania dotyczące kosztów związanych z budową sieci oraz wykonaniem przyłączy określa ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne. Art. 7 ust. 1 określa, iż przedsiębiorstwo energetyczne jest zobowiązane do zawarcia umowy z podmiotem, który się o to ubiega. Jeśli przedsiębiorstwo energetyczne odmówiło z jakichś powodów zawarcia umowy. Musi tym samym na piśmie powiadomić Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki i zainteresowany podmiot o bezpośrednich przyczynach takiej decyzji.

Wydatki, które zostały poniesione na budowę przyłącza energetycznego, nie są ujęte w art.23, który jest katalogiem wydatków niestanowiących kosztów. Konstrukcja norm prawnych stworzonych przez ustawodawcę daje możliwość zaliczenia wszelkich wydatków do kosztów, o ile wykaże się ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. 

Definicja środka trwałego jest zawarta w art. 22a ust. 1, zgodnie z którym amortyzacji podlegają środki stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
• maszyny, urządzenia i środki transportu,
• inne przedmioty.

Przewidywany okres użytkowania powinien być dłuższy niż rok, a jego wykorzystywanie winno być związane z określoną działalnością gospodarczą. Przyłącze energetyczne nie stanowi środka trwałego dla spółki. Poniesionych wydatków nie można uznać na poczet środka trwałego, gdyż nie będziemy jego właścicielem. W przypadku przekazania ww. łącza przez podmiot, który je wybudował, to wydatki należy wliczyć do kosztów uzyskania przychodów. 

Moment zliczania kosztów

Zgodnie z art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodów, które nie są związane z przychodami, powinny być potrącone w dniu ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Podsumowując koszty poniesione przez spółkę w związku z przyłączem elektrycznym,  stanowią koszt uzyskania przychodów w zgodzie przepisami prawnymi.

Case study

Nasz klient wykonał dla spółki nowy budynek biurowo-usługowy. Zgodnie z prawem budowlanym poniósł zatem koszty związane z:

• budową przyłącza kanalizacji sanitarnej,
• budową przyłącza kanalizacji deszczowej,
• budową przyłącza wody.

Wszystkie media zgodnie z prawem zostały odebrane przez dostawców mediów oraz wpięte do sieci. Zgodnie z dokumentacją projektową nasz klient poniósł również koszty związane z:

• budową sieci zewnętrznej kanalizacji sanitarnej,
• budową sieci zewnętrznej kanalizacji deszczowej.

Dodatkowo nasz klient poniósł również inne koszty związane z:

• zbiornikami retencyjnymi wód deszczowych,
• przepompowaniami ścieków,
• separatorem substancji ropopochodnych.

Nasz klient za naszą radą, w projekcie wyodrębnił każdy z elementów sieci, o który chciał w przyszłości ubiegać się, aby został uznany za koszt przez organ podatkowy. W ten sposób był w stanie łatwo udowodnić, iż są one związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich okres użytkowania jest dłuższy niż rok. Mimo to, organ podatkowy nie miał pewności, czy część z elementów można zaliczyć do kosztów. We wniosku podnieśliśmy temat, iż:

• Zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów  z dnia 10 grudnia 2010 roku  w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych - sieci zewnętrzne kanalizacji sanitarnej i deszczowej, które odbierają  z terenów wokół budynku, należy zakwalifikować, jako odrębny środek trwały, który jest wskazany w podgrupie 211.
• W świetle przepisów tego samego rozporządzenia separator substancji ropopochodnych również należy zakwalifikować jako odrębny środek trwały , który znajduje się w podgrupie 658. Organ podatkowy wcześniej chciał zakwalifikować ten środek trwały do podgrupy 211 ze względu na charakterystykę inwestycji.

Nasz klient miał spore wątpliwości, czy może dodać koszty budowy przyłączy wody, kanalizacji sanitarnej i deszczowej  doprowadzających wodę do budynku biurowego spółki  i odprowadzających ścieki sanitarne i deszczowe z posesji spółki jako koszt budowy przyłącza wody i przyłączy kanalizacji do wartości początkowej budynku i amortyzować je wg stawki określonej dla budynku. Czy też powinien je uznać za składową część sieci zewnętrznych.

Organ podatkowy uznał, iż koszty poniesione na realizację zewnętrznych  sieci kanalizacji  deszczowej oraz sanitarnej, będą uznane za koszty odrębnych środków  zgodnie z przedstawioną przez nas podstawą prawną. Definicja techniczna sieci zewnętrznej kanalizacji wskazuje, iż jest to układ połączonych ze sobą przewodów kanalizacyjnych. Według definicji muszą się ona znajdować poza budynkiem, licząc od pierwszej studzienki. Zawiłe definicje stanowiły dla naszego klienta mur nie do przebicia, mimo podjętych przez niego samodzielnych kroków, które miały zapobiec takiej sytuacji. 

W uzupełnieniu wniosku wskazaliśmy również na różnorodność definicji zewnętrznych sieci rozdzielczych. Podjęliśmy ten temat ze względu na to, iż względem nich winno się kierować innymi parametrami, aniżeli w przypadku tych, które znajdują się w budynku. Wobec czego sieci te powinny być wyodrębnione jako niezależny środek trwały, gdyż zużywają się szybciej niż budowla. Jest to znaczna różnica między takimi sieciami a zewnętrzną siecią kanalizacji deszczowej, która w świetle prawa uznawana jest za część składową budynku.

Koszt separatora substancji ropopochodnych, który został zamontowany na zewnętrznej sieci deszczowej stanowi środek trwały, który jest zaliczany do podgrupy 658, jako urządzenie do oczyszczania ścieków. Natomiast pozostałe urządzenia zamontowane na zewnętrznej kanalizacji deszczowej winny być uznane jako cześć składowa, gdyż są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania całości. Oznacza to, iż podwyższają początkową wartość sieci. Przepompownia oraz zbiorniki retencyjne nie zostały bezpośrednio wymienione w aktach prawnych, co wzbudziło wątpliwości naszego klienta, jak ma się zachować w takiej sytuacji. 

Koszty poniesione na budowę samych przyłączy stworzone na potrzeby budynku naszego klienta zostały uznane jako koszty zwiększające początkową wartość całego budynku, które są bezpośrednio związane z przychodem firmy. Oznaczało to, iż również  w tym przypadku zasadne będą odpisy amortyzacyjne. Przyłącza te nie są trwale związane z budowlą, ale zostało przez nas podkreślone, iż stanowią nieodłączny element dla jego prawidłowego funkcjonowania, są tzw. obiektami pomocniczymi. 

Stanowisko podjęte przez nas w obronie praw naszego klienta zostało uznane przez organ podatkowy za właściwe. Dla potencjalnego inwestora bardzo wiele wątpliwości, szczególnie praktycznych budziły przepisy prawa, wobec czego zwrócił się do nas po pomoc. Zadanie nie było proste, a organ podatkowy również wcale nie ułatwiał nam go, broniąc swojej wykładni. Dopiero po bardzo szczegółowym przedstawieniu prawnych definicji poszczególnych elementów, które miały być zaliczone do kosztów oraz dołączeniu opinii specjalistów przechylona została szala na naszą stronę. Wobec czego należy podnieść temat nieprzejrzystości norm prawych, którymi posługuje się ustawodawca, a z którymi problem mają same organy podatkowe.